عنوان اول مربوط میشه به این پست سعید رمضانی و تلاوت عبدالباسط از داستان یوسف و زلیخا وقتی خوندم.با خودم گفتم یه یاد هستی (به افتخار )
برشی از مطلب سعید
زلیخا درها را محکم می‌بندد، رو به یوسف می‌گوید:
بیا که از آن توام،
بیا که از آن توام،
بیا که از آن توام،
پیش نوشت:
از خوندن خلاصه بلغوریاتِ ذهنِ خسته و لایک خواهِ "بعضی "!! (علامت تاکید)توییتری ها بیزار شدم ولی وبلاگها انگار جزء دنیایِ مجازی محسوب نمیشن انگار پلی هستن به دنیایِ درونِ انسانها
من فکر میکنم خیلی از آدما، به خصوص کسانی که دستی به کتاب برده باشن، گاهی فیلم خوبی دیده باشن، یا در هفته سرجمع بین ده تا بیست دقیقه تفکر کنن ، مثل خود من عمیقا اعتقاد دارن که آدمای متفاوتی هستن و این متفاوت بودن یه جور حس برتری در خودش داره.
ترکش خمپاره
پیشانی اش را چاک داده بود
ازاو پرسیدم:چه حرفی برای مردم داری؟
بالبخند گفت:از مردم کشورم می خواهم وقتی برای خط کمپوت می فرستند،عکس روی کمپوت هارو نکنن!
گفتم:داره ضبط میشه برادر یه حرف بهتری بگو
با همون طنازی گفت:آخه میدونی سه بار بهم رب گوجه افتاده!
شرم بر کسانی که با اختلاس هاشون خون چنین آدمهایی رو پایمال کردند!
شاید بیشتر از این که مجذوب داستان مولانا و شمس بشم و یا داستان اون زن امریکایه اِللا-(از این جهت که نه زن هستم که اختلافی با همسرم داشته باشم ونه هنوز ازدواج کرده ام) بیشتر دل به قصه راویانی دادم که هر کدام داستانی داشتند ؛من که شیفته نطق ها و سخن وری ها شمس در مواجه با داستان هر کدام یک از این شخصیت ها و راوی ها شده بودم .
