تصویر جاده اشخانه-بجنورد 10 کیلومتری بجنورد


هر روز داریم این راه رو میریم و میایم و خیلی سخته اما چیزی نمونده تموم بشه

به قول یکی از دوستامون اینجا می نویسم برای دل خودم که یکم آروم بشه یکی هم نیست که بگه برای چی می نویسی ؟برای کی می نویسی؟اصلا برای چی می نویسی؟ ایا این نوشتن ها برات تاثیری دارند و روی توسعه مهارت های شخصیت تاثیر می گذارند.باید بگویم که بله هر چند دوست ندارم که بگویم فواید وبلاگ نویسی چیه  چون خیلی از دوستان خیلی گفتند و نیازی به گفتن نیست اما من هدف های دیگه رو دنبال می کنم


برای مدتی تصمیم گرفتم دیگه اینجا کم و بیش فعال باشم و مطلب هم کم بگذارم . شاید دیگه پست های فاخری که گاهی اوقات خیلی وقتم رو  می گیرن دنبالش نرم اما هر چی هست مثل این نوشته دل نوشته است و فقط دغدغه های شخصی و سوال های که هنوز تو زندگی با اون مواجه هستم به نگارش در بیاد تا واسه یه مدت طولانی هر ماهی سعی می کنم حداقل دو تا یا 4 نوشته این جا باشه شاید هم کپی مطالب دوستان

برای خالی نبودن و نه کاملا غیر فعال بودنمان

نه از اون نوشته هایی که خیلی از دختر پسر های بیان فقط به نظر من وقتشون رو تلف میکنند و کپی از مطالب دیگران  و مطالب بدردنخوری که نه بدرد کسی میخوره و نه بدرد دیگران ؛رسالت وبلاگ چیز دیگری است نه جای این که امروز و دیروز و فردا چی می خوام بخورم یا ناراحتم و همش ناله باشه

وبلاگ نوشتن برای یاد گرفتنه ابزاری برای توسعه برند شخصی

می تونیم یک کتاب بخونیم یا یه فیلم ببینم یا یک داستان موفقیت برای دیگران تعریف کنیم سعی کنیم برای دیگران حداقل کاری مفیدی کرده باشیم

می خواهم نوشته هام مثل میثم مدنی و ادریس میرویسی  یا محمد رضا شعبانعلی  و یا سعید هندسام باشه که به نظرم وبلاگ نویس های حرفه ای این ها هستند نه ما

این جا هم اگه کسی اگه خواست ارتباط برقرار کنه من بیش تر تو  توییتر فعال هستم 

البته که ما کسی رو نداریم که خبر مارو بگیره ولی شاید سرباز های اشخور سوال داشته باشند برای این که جواب به سوال هاشون دیر نیشه 

 بهترین راهش اینه که تو توییتر یه ندایی به ما بدن تا ما درخدمتشون باشیم