در سری این مطالب قصد دارم خواندنی ترین پست دوستان را بازنشر کنم
دوستی دارم که مجموع دندان‌های بالا و پایینش به ۱۶ تا نمی‌رسد که البته تمامی آنها هم خرابند. کافی است دهانش را باز کند تا یکی از فجیع‌ترین صحنه‌های روزگار را ببینید.
مشکل زمانی به اوج خود می‌رسد که می‌خواهد غذا بخورد و مجبور است آن را با هزار ضرب و زور و ترفند ببلعد.
گمان نمی‌کنم تا به امروز مجموعا ۱۰۰ هزار تومن هم برای بهداشت دهان و دندانش هزینه کرده باشد. البته منظورم برای پیشگیری است تا درمان.
چند روز پیش متوجه شدم که موبایل‌اش را عوض کرده و اپل خریده
داشتم به این فکر می‌کردم که برای شناسایی توسعه‌یافتگی یا حتی در حال توسعه بودن یک کشور نیاز نیست اطلاعات زیادی داشته باشیم یا مثلا اقتصاد بدانیم.
کافی است به زندگی روزمره‌ی اکثریت آن جامعه نگاهی بیاندازیم و به انتخاب‌های آنها توجه کنیم. انتخاب‌هایی مثل درمان دندان و خرید موبایل اپل. تربیت فرزندان یا خرید خانه، سرمایه‌گذاری بلند مدت یا کوتاه مدت
اگر انتخاب‌ها از نوع دوم بود شاید بتوان گفت هنوز تا توسعه فاصله داریم.
گاهی پیش خودم می‌گویم برای تحول در یک جامعه فقط سی سال زمان نیاز است یعنی به اندازه‌ی تربیت یک نسل جدید. کافی است راه درست را به نسل بعدی نشان دهیم. اما متاسفانه همواره چنین نخواهد بود.
داگلاس نورث می‌گوید:(به نقل از خبر آنلاین)
« اگر می خواهید بدانید کشوری توسعه می یابد یا نه اصلا لازم نیست سراغ فناوری‌ها و ابزارهایی که در کارخانه‌های آن کشور استفاده می شود، بروید چرا که تمام این فناوری ها و ابزارها را می توان خرید یا کپی کرد یا حتی دزدید».
این برنده جایزه نوبل اقتصاد می گوید:« برای ارزیابی توسعه و پیش بینی آینده یک کشور به پیش دبستانی‌ها و دبستان‌های آن بروید و ببینید کودکانشان را چگونه آموزش می‌دهند».
به عقیده وی« بیش از آنکه مهم باشد چه چیزی آموزش داده می‌شود، این مهم است که این آموزش چگونه انجام می‌شود؛ اگر کودکان را پرسش‌گر، خلاق، صبور، نظم پذیر،خطر پذیر، اهل گفتگو و تعامل و دارای روحیه مشارکت جمعی و همکاری بار می‌آورند، می‌توان امیدوار بود همین نسل در آینده کشورشان راتوسعه دهند»
نویسنده محمد صادق اسلمی
